Karol Józef Wojtyła, późniejszy Jan Paweł II – papież, urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach koło Krakowa. Jego ojciec był żołnierzem – pracował jako urzędnik, zaś matka zajmowała się domem i dziećmi. Gdy miał dziewięć lat, zmarła jego matka. Od tej pory zajmował się nim ojciec, który dbał o dobre wychowanie, naukę, patriotyzm i rozwój duchowy syna. Podczas nauki w gimnazjum Karol Wojtyła interesował się teatrem i literaturą. Lubił także sport, odbywał piesze wycieczki i grał w piłkę. Już wówczas był bardzo pobożny. Po zdaniu matury w 1938 roku razem z ojcem przeprowadził się do Krakowa, gdzie rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Naukę przerwał wybuch II Wojny Światowej. W czasie okupacji młody Karol Wojtyła musiał ciężko pracować, między innymi jako robotnik w kamieniołomach. Mimo wojny nie porzucił nauki, studiując w tajnych kompletach, występował w teatrze, pisał wiersze. W 1941 zmarł jego ojciec. Rok po tym wydarzeniu podjął decyzję o wstąpieniu do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie.
1 listopada 1946 roku w Kaplicy Domu Arcybiskupów Krakowskich otrzymał święcenie kapłańskie i odprawił swoją pierwszą mszę. Zaraz po nich wyjechał na dalsze studia do Rzymu, gdzie w ciągu dwóch lat napisał pracę doktorską na temat: Zagadnienie wiary u św. Jana od Krzyża, którą obronił 19 czerwca 1948 na Wydziale Teologicznym Papieskiego Uniwersytetu Angelicum.
Po powrocie do kraju został skierowany do pracy w wiejskiej parafii Niegowić pod Krakowem. Lubił pracować z młodzieżą. Szybko ujawnił się jego talent duszpasterski i organizatorski. W 1951 podjął się dalszej pracy naukowej i napisania habilitacji na istniejącym jeszcze Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellonskiego.12 grudnia 1951 roku otrzymał tytuł doktora habilitowanego. Wykładał w Metropolitalnym Seminarium Duchownym i na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie był bardzo ceniony. W wieku 38 lar został biskupem, a pięć lat później biskupem krakowskim. Mimo wielu obowiązków Karol Wojtyła nie porzucił swoich pasji. Wyjeżdżał ze swoimi studentami na wycieczki górskie, spływy kajakowe, jeździł z nimi na nartach.
28 września 1958 roku został konsekrowany na biskupa pomocniczego Archidiecezji Krakowskiej – funkcję tę pełnił do roku 1962. Całą swoją posługę i siebie zawierzył Matce Bożej, czyniąc słowa „Totus Tuus” (Cały Twój) swoim zawołaniem biskupim, a potem także papieskim. Po śmierci Administratora Archidiecezji abp. E. Baziaka wybrano go Wikariuszem Kapitulnym – tymczasowym rządcą Archidiecezji Krakowskiej. Jako biskup i Arcybiskup był uczestnikiem Soboru Watykańskiego II.
W czerwcu 1967 roku Papież Paweł VI mianował biskupa Karola Wojtyłę kardynałem. W trakcie 14-letniego pontyfikatu kardynał Wojtyła zreorganizował pracę kurii powołując do życia szereg wydziałów, w których zatrudnienie znalazło wielu ludzi świeckich. Szczególnie bliska była mu praca nad podniesieniem moralności rodziny i wychowaniem młodego pokolenia. W pracach Konferencji Episkopatu Polski ściśle współpracował z Prymasem Stefanem Wyszyńskim jako jego zastępca na stanowisku Przewodniczącego. Był także Przewodniczącym Komisji Apostolstwa Świeckich oraz Komisji do Spraw Nauki Katolickiej. Organizował sympozja naukowe, wydał drukiem szereg artykułów i pozycji książkowych. W 1972 roku rozpoczął Duszpasterski Synod Archidiecezji Krakowskiej, który trwał przez 7 lat. Celem Synodu było pogłębienie życia religijnego młodzieży i katolików zaangażowanych w życie Kościoła.
Jego działalność znana była również poza granicami Polski. Brał liczny udział w kongresach i sympozjach naukowych. Uczestniczył w Synodach Biskupów w latach 1967 – 1977, a w 1974 wybrany został na członka Rady Sekretariatu Synodu. Szczególnym wyrazem zaufania Ojca Św. Pawła VI do kardynała Karola Wojtyły była prośba Papieża o wygłoszenie rekolekcji Watykańskich w 1976 roku dla Ojca Świętego kardynałów i pracowników Kurii Rzymskiej.
Po śmierci papieża Pawła VI i jego następcy Jana Pawła I w wyniku konklawe, czyli zgromadzenie kardynałów zwoływane w celu wyboru nowego papieża . Głową Kościoła 16 października 1978 roku został ogłoszony abp Karol Wojtyła, który przybrał imię Jan Paweł II. Był pierwszym Polakiem, a jednocześnie pierwszym od 445 lat biskupem Rzymu, który nie pochodził z Włoch. Podczas swojego pierwszego przemówienia nazwał siebie „papieżem z dalekiego kraju”. Wybór na Stolicę Piotrową Polaka - Karola Wojtyłę znacząco wpłynął na dzieje Europy Wschodniej końca XX wieku.
W trakcie trwającego 27 lat pontyfikatu odwiedził 135 krajów świata oraz odbył 142 podróże na terenie Włoch. Odwiedził prawie wszystkie kraje europejskie. W Azji odwiedzał państwa, gdzie chrześcijanie stanowią mniejszość. W czasie swojej najdłuższej pielgrzymki w 1986 roku, papież odwiedził między innymi Australię i Nowa Zelandię. Entuzjastycznie witano w Afryce, w Wybrzeżu Kości Słoniowej. Zwrócił uwagę świata na biedę i trudne warunki życia tamtejszej ludności. Do większości tych państw Jan Paweł II przybył jako pierwszy papież w dziejach dlatego przeszedł do historii jako papież pielgrzym.
Do ojczyzny pierwszy raz jako papież przybył 2 czerwca 1979 roku, podczas której wypowiedział pamiętne słowa: „Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi, tej ziemi”. Patriotyczna postawa i wsparcie Polaków żyjących w komunistycznym kraju przyczyniło się jeszcze bardziej do wzrostu jego autorytetu. Do Polski pielgrzymował jeszcze sześć razy.
Podczas całego pontyfikatu Jan Paweł II jest uznawany za wybitny autorytet, który niestrudzenie walczył o godność każdego człowieka Znany był z podejmowania szeroko rozumianego dialogu międzyreligijnego i międzykulturowego. Pamiętając o ludziach młodych, zainicjował systematyczne spotkania z młodzieżą – Światowe Dni Młodzieży, które po raz pierwszy odbyły się w Rzymie w 1985 r. W swoich kazaniach i książkach wskazywał wzorce właściwego postępowania, nawoływał do przestrzegania praw człowieka i życia w pokoju. Jan Paweł II swoją postawą i naukami przyczynił się do upadku systemu komunistycznego i pokojowego odzyskania wolności między innymi przez nasz kraj. Swoje nauczanie przekazał wiernym w wielu listach, konstytucjach apostolskich oraz czternastu encyklikach. przekraczając wiele barier, zawsze był otwarty na drugiego człowieka, co wyraził podczas spotkania z własnym zamachowcem, Alim Agcą, który 13 maja 1981 roku postrzelił papieża na Placu św. Piotra w Rzymie.
Jan Paweł II odszedł 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Niedzieli Bożego Miłosierdzia. W Polsce wprowadzono trwającą sześć dni żałobę narodową. 8 maja, odbył się pogrzeb papieża, w którym uczestniczyło około 300 tysięcy pielgrzymów oraz głowy państw i przedstawiciele wszystkich wyznań świata.
7 kwietnia 2014, w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, podczas uroczystej mszy św. Na placu świętego Piotra, pod przewodnictwem papieża Franciszka, bł. Jan Paweł II został ogłoszony świętym i włączony w poczet świętych Kościoła katolickiego. W uroczystości uczestniczyło wiele zagranicznych delegacji, w tym także z Polski. Podczas tej uroczystości papież Franciszek ogłosił św. Jana Pawła II patronem rodzin.
Dzień 16 października został ustanowiony świętem – Dniem Papieża Jana Pawła II. Miało to miejsce 27 lipca 2005 roku – jak uznano w uchwale sejmu – w hołdzie największemu autorytetowi XX wieku, człowiekowi, który sięgając do źródeł chrześcijaństwa, uczył nas solidarności, odwagi i pokory. Święto było obchodzone po raz pierwszy w 2001 roku.
Dorota Bogaczyk
